Περί ντόπινγκ - Γιώργος Κογκαλίδης ...

Πηγή: http://www.basketblog.gr/

Τέσσερις παίκτες της Α2, τρεις εκ των οποίων Έλληνες, φέρεται (και θα "φέρεται" όσο η ΕΟΚ επιλέγει να κρύβει τις ακαθαρσίες κάτω από το χαλάκι στην πόρτα) να βρέθηκαν θετικοί σε χρήση απαγορευμένων ουσιών. Παίκτες της Α2, όχι παιδιά 18 χρονών, επιλέγουν αυτόν τον δρόμο, χωρίς να υπάρχει απάντηση στο εύλογο "γιατί";

Μπορεί να βοηθήσει η ντόπα τον μπασκετμπολίστα; Προσωπικά δεν γνωρίζω, αλλά όποιον κι αν ρώτησα, πήρα την ίδια απάντηση: "Υπάρχει φάρμακο που να ευθυγραμμίζει τον καρπό με το καλάθι; Αν υπάρχει πες το μας".

Θα συμπλήρωνα, πως δεν υπάρχει ουσία η οποία να κάνει τον παίκτη πιο… έξυπνο, να τον βοηθά να πασάρει πιο σωστά, να παίζει ομαδική άμυνα, να θυμάται τα συστήματα, να βελτιώνει την κίνησή του στο πικ & ρολ.

Πρόδηλο είναι πως υπάρχουν ουσίες οι οποίες βελτιώνουν τη σωματική διάπλαση, λειτουργούν αναλγητικά, βοηθούν στο να αντέξεις περισσότερη προπόνηση, αλλά και πάλι το μπάσκετ ως ομαδικό άθλημα, με έντονα στοιχεία λειτουργίας και όξυνσης της σκέψης, δεν ενδείκνυται για λήψη ουσιών.

Το προσπερνάω και πείτε ότι δεν το διαβάσατε. Κρατήστε το, αν θέλετε, στο πίσω μέρος του μυαλού σας, μαζί με τις όποιες ενστάσεις σας.

Μιλάμε για παίκτες που παίρνουν, αν και όταν τα πάρουν 1.000 με 1.500 ευρώ. Παιδιά που βρίσκονται
αν όχι στο τέλος της καριέρας τους, με σιγουριά σε ένα σημείο που δεν μπορούν να πάνε παραπάνω. Γιατί το κάνουν;

Να πεις ότι υπάρχει η προοπτική μεγάλης καριέρας, με πολλά λεφτά και δόξα, να δεχθούμε (ως συζήτηση, κάτι που εκ πεποιθήσεως και ιδεολογίας δεν το διαπραγματεύομαι καν) ότι μπορεί κάποιος να το σκεφτεί. Προσωπικά διαφωνώ, ανεξάρτητα από το δέλεαρ, αλλά καθένας σκέφτεται με τον δικό του τρόπο.

Εδώ δεν υπάρχει καν το κίνητρο. Εκ των πραγμάτων τα παιδιά της Α2, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, γνωρίζουν πως δεν μπορούν να πάνε πιο πάνω, πως ακόμα και αν βρίσκονταν στην Α1, θα ήταν σε ομάδες που πιθανότατα θα τους πλήρωναν (σχήμα λόγου) χειρότερα απ' ό,τι τους πληρώνουν τα σωματεία της Α2.

Ο συνδυασμός αυτών των δύο γεγονότων, κάνει το συμβάν πιο ανησυχητικό. Κάποιοι επιτήδειοι, απόντων αρχών (πού είναι αλήθεια τα φόρουμ που διοργάνωσε για το ζήτημα η ομοσπονδία, πού είναι η διαφημιστική καμπάνια, πού είναι οι αφίσες στα γήπεδα, πού είναι ο προληπτικός έλεγχος, που είναι οι δράσεις;), "ψήνουν" τους παίκτες.

Το αστείο (τραγικό) στην υπόθεση είναι πως δεν τους τάζουν καριέρα, αλλά ένα σώμα… "φέτες", που θα λειτουργεί όχι τον Χειμώνα στους αγώνες, αλλά το καλοκαίρι στην παραλία!

Μοιάζει τόσο χαζό για να είναι αληθινό, αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι "τσιμπάνε" σε κελεύσματα που γίνονται από "γυμναστές", από "σφίχτες" και όχι από προπονητές. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, όμως ο παρανομαστής μοιάζει να είναι ίδιος. Παιδιά θα εκτεθούν, άμα τη ανακοίνωση των ονομάτων, μόνο και μόνο επειδή κάποιοι πάτησαν στη ματαιοδοξία τους.

Μεγάλη κουβέντα, αν αναλογιστούμε πρότυπα, τρόπο προσέγγισης του αντίθετου φύλλου, μοναξιά, ανάγκη για διάκριση (το γνωστό "πουλ μουρ"), το πώς αντιλαμβάνονται κάποιοι την επαφή τους με τον αθλητισμό.

Μιλάμε για παιδιά, που χρειάζονται καθοδήγηση, που έχουν ανάγκη όχι από τεχνοκράτες παράγοντες, αλλά από ανθρώπους που να τους διδάξουν την αγάπη στον αθλητισμό, όχι την τεχνική του σκοραρίσματος.

Παιδιά που οι ατζέντηδες δεν βοηθούν (το αντίθετο), που το περιβάλλον τα καταδικάζει να μοιάζουν με σκυλιά που κυνηγούν το λουκάνικο.

Παιδιά που -δυστυχώς- συναντούν προπονητές-τέρατα, σαν αυτόν στην Κρήτη.

Αυτά τα παιδιά, τα δικά μας παιδιά, χρειάζονται βοήθεια. Πρέπει να "καθαρίσουμε" το μυαλό τους, αλλά πώς να το κάνουμε όταν οι επικεφαλείς του σπορ δεν γνωρίζουν όχι γιατί βρίσκονται στις καρέκλες τους (αυτό το ξέρουν και το "δουλεύουν" καλά), αλλά τη βαρύτητα της καρέκλας που κάθονται και αντί να τη σέβονται, απλά πέρδονται πάνω της…
kogas@on.gr