Παίξτε μπάσκετ, βρε καλόπαιδα / Γιώργος Νικολάου

Σκοπίμως κρατήσαμε απόσταση από την αγωνιστική δραστηριότητα του περασμένου Σαββατοκύριακου για να μην "φωτογραφήσουμε" καταστάσεις. Αφορμή τα μηνύματα, που δεχτήκαμε και από θυμωμένους φιλάθλους - οπαδούς, οι οποίοι έβαλαν κατά ορισμένων αθλητών, οι οποίοι δείχνοντας "υπερβάλλοντα ζήλο" (ήπια έκφραση από μέρους μας αλλά τέλος πάντων) άρχισαν να… ξεσαλώνουν.

Γεγονός είναι, ότι δεν ήταν η πρώτη φορά, που συνέβη. Τα κρούσματα, που δεν είναι λίγα κατά την εφετινή περίοδο, δεν έγιναν πρωτοσέλιδο, διότι σπανίως το μπάσκετ γίνεται πρωτοσέλιδο πολλώ δε μάλλον όταν δεν αγωνίζονται οι Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός. Τα κρούσματα αυτά -για να είμαστε ακριβοδίκαιοι- δεν είναι ο κανόνας, αλλά αυτός είναι και ο πρωτεύων λόγος της δικής μας παρέμβασης. Αν γενικευτεί το κακό ενδεχομένως να εξελιχθεί σε κανόνα και μόνο αυτό δεν θέλει το άθλημα, σε μία περίοδο όπου αναζητεί βηματισμό, "εν μέσω" οικονομικής κρίσης.

Οι Έλληνες παίκτες, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι ταλαντούχοι, έχουν από φέτος μίας πρώτης τάξεως ευκαιρία να αναδειχθούν, αφού παίρνουν ευκαιρίες, που δεν θα έπαιρναν ποτέ, αν οι μέσα και οι έξω άθλιοι πολιτικοί δεν έριχναν την Ελλάδα μας στην ξέρα. Ουδέν κακόν, αμιγές καλού λοιπόν… Οι ταλαντούχοι Έλληνες παίκτες έχουν όλο τον χρόνο ν’ αναδειχθούν και να δείξουν στους παράγοντες πόσο λάθος έκαναν επί σειρά ετών που εμπιστεύονταν αλλοδαπούς, πολλοί εκ των οποίων αποκτιόντουσαν "από τα καλάθια" της ευρωπαϊκής ή αμερικανικής αγοράς.

Έχουν τον χρόνο να αναδειχθούν μέσω της δουλειάς τους στο παρκέ. Όπερ σημαίνει, δεν απαιτείται ούτε να "δακτυλοδείχνουν" τον αντίπαλο. Ούτε να καταστρατηγούν το "φερ πλέι". Ούτε να πανηγυριζοκραυγάζουν. Ούτε να επιδίδονται σε "αμερικανιές". Ούτε να προκαλούν μέσω των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης. Oύτε να ξεχειλώνουν με ανούσιες δηλώσεις αυταρέσκειας. Το τελευταίο δεν μας συμφέρει δημοσιογραφικά, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Το χάιδεμα στα αυτιά των αθλητών (και όχι μόνο), ακόμη και φίλων μας αθλητών, δεν ήταν ποτέ το φόρτε μας. Δεν θα γίνει τώρα. Στα (δημοσιογραφικά) γεράματα.

Αντιληπτό, ότι ο νεανικός ενθουσιασμός, αλλά και το "ντάντεμα" από το κοντινό περιβάλλον, οδηγούν ενίοτε σε παρεκτροπές. Το ελληνικό μπάσκετ έχει ανάγκη πρωτίστως όμως από σεμνούς αθλητές, γι’ αυτό είναι προτιμητέο να προσγειωθούν, όσοι απογειώθηκαν απότομα και δευτερευόντως να δώσουν διαπιστευτήρια με την
αγωνιστική τους αξία.

Ούτε ο Γκάλης, ούτε ο Γιαννάκης χρειάστηκε να χειρονομήσουν, ή να προκαλέσουν για να ξεχωρίσουν. Ξεχώρισαν όμως. Επιλέξαμε αθλητές από το βαθύ παρελθόν, αφενός για μην μιλήσουμε για εν ενεργεία αθλητές, αφετέρου επειδή οι περισσότεροι σημερινοί ταλαντούχοι αθλητές ήταν… αγέννητοι, ή με την πιπίλα ακόμα στο στόμα όταν τα "ιερά τέρατα" έλαμψαν εντός και εκτός παρκέ. Με τον βίο και την πολιτεία τους. Το ότι δεν έχουν εικόνα από την εποχή εκείνη οι νεαροί αθλητές συνιστά μείζον πρόβλημα. Και δεν φτάνει μόνον η εικόνα από το youtube ή από τα χιλιοπαιγμένα φιλμ για να γίνει σαφές ότι η σεμνότητα στη δουλειά οδηγεί στην επιτυχία. Η αλαζονεία πάντως οδηγεί μαθηματικά στην (αγωνιστική) καταστροφή.

Συμπέρασμα: Παίξτε (καλό) μπάσκετ, βρε καλόπαιδα πρώτα. Κάν’ τε μία διαδρομή και κατόπιν θα έχετε άφθονο χρόνο να… ενθουσιαστείτε. "Μιμού τά σεμνά, μή κακούς μιμού τρόπους", είχε γράψει ο Μένανδρος…

Πηγη: Basketblog