Καντο(υ) ...

Η Καντού του Αντρέα Τρινκιέρι διαχειρίστηκε το βάρος του φαβορί στο προκριματικό τουρνουά της Ευρωλίγκας και πλέον μεταμφιέζεται σε underdog για να αποτελέσει την έκπληξη της φετινής σεζόν στη διοργάνωση..
Δεν είναι εύκολο πράγμα να παίζεις (έστω και στην έδρα σου) «τη σεζόν» τόσο νωρίς μέσα στη..σεζόν. Οι Λομβαρδοί μετέτρεψαν την πίεση σε δημιουργικό άγχος κερδίζοντας την πολυπόθητη θέση στους ομίλους της Ευρωλίγκας, φυσική συνέχεια της περσινής εξαιρετικής τους πορείας. Αν μη τι άλλο αυτό δείχνει μια ομάδα με ικανό προπονητή. Και ο Αντρέα Τρινκιέρι είναι ικανός..

 Στην Ιταλία θεωρείται το επόμενο μεγάλο χαρτί της προπονητικής σκηνής και όχι άδικα. Πέρυσι παρουσίασε μια άρτια οργανωμένη ομάδα, με μεγάλη προσήλωση στο πλάνο και στο «ξέρουμε τι παίζουμε και τι μπορούμε». Αν μάλιστα αντιληφθεί κανείς ότι η Καντού έχασε ουσιαστικά στο σουτ την πρόκριση στην ποστ σίζον , συνειδητοποιεί αμέσως την ποιότητα της δουλειάς που έγινε στην «μαραγκούπουλη» των 40 χιλιάδων κατοίκων. Είναι από τις ωραίες επαρχιακές ιστορίες που κατά καιρούς έχει παρουσιάσει ο θεσμός.. Τα πλέη-οφς της Ιταλικής λίγκας βέβαια προσγείωσαν ομάδα και οπαδούς λίγο άβολα καθώς το Πέζαρο των Χίκμαν-Χάκετ-Ουάιτ τους πέταξε εκτός νωρίς. Ο Τρινκιέρι αναδιοργανώθηκε και με ένα face-lift παρουσίασε ένα σύνολο φέτος, έτοιμο να ανταποκριθεί στις ανάγκες του σύγχρονου μπάσκετ, αλλάζοντας αρκετά πράγματα στη δομή του.

Πρώτος στόχος στην off season για τον Αντρέα Τρινκιέρι ήταν να ρίξει το μέσο όρο ηλικίας της ομάδας και να ανεβάσει το επίπεδο της αθλητικής ικανότητας  της, ώστε να μπορεί να είναι ανταγωνιστική και σε υψηλότερους ρυθμούς, χωρίς να αλλάξει τελείως την αγωνιστική της φιλοσοφία. Από το Καντού αποχώρησαν οι γερόλυκοι Μαρκονάτο (Βενέτσια) και Μπαζίλε (Μιλάνο), το βασικό δίδυμο των γκαρντ Τσιντσιαρίνι-Πέρκινς ενώ η ομάδα δεν μπόρεσε να συναγωνιστεί οικονομικά τις προτάσεις των ΤΣΣΚΑ-Μακάμπι για τους Μίτσοβ-Σερμαντίνι, τους οποίους ήθελε (όπως και τον Περκινς) να διατηρήσει στο ρόστερ της. Μάλιστα με τον Γεωργιανό γίγαντα έγινε «θέμα» μιας και στην Καντού τον κατηγόρησαν για συμφωνία με τους Ισραηλινούς πολύ πρίν τη λήξη της σεζόν ( η μπασκετική πιάτσα είχε βουίξει). 

 Χωρίς μεγάλο μπάτζετ αλλά με προγραμματισμό διοίκηση και προπονητής άλλαξαν 6 βασικούς παίκτες με αθλητές ανάλογης αξίας, με μεγαλύτερα όμως potential. Η τριάδα των Αμερικανών της αναμένεται να βγάλει μάτια. Νέα παιδιά, με μεγάλη διάθεση να παίξουν, να κοντράρουν και να καθιερωθούν  τονώνοντας παράλληλα την αγωνιστική φύση της Καντού. Ο Τζεφ Μπρούκς (24, 2.03) με τον Άλεξ Τάιους δίνουν στην ομάδα αυτό που έλειπε πέρυσι. Γρήγορα πόδια, ταχύτητα και αθλητικά προσόντα στη φρόντλάιν. Ο πρώτος, απόφοιτος του Πέν Στέητ του Έντ Ντεχέλις (γνωστός για τις απόψεις του περί πειθαρχίας και ομαδικού μπάσκετ με έμφαση στα βασικά) ήρθε μετά από μια εξαιρετική πρώτη επαγγελματική χρονιά στη Τζέσι, ομάδα που έχει βγάλει ουκ ολίγα λαβράκια ( Σάτο, Μος , Τζέημς Σίνγκλετον ). Πολύ αθλητικός φόργουορντ (εξαιρετικά πόδια) , με γνώση του αθλήματος, καλό εξωτερικό σουτ και ballhandling , έφεση στο επιθετικό ριμπάουντ, καλύπτει κυρίως το «4» αλλά και το «3». Ο Τάιους από την άλλη ήταν μια μίνι ρεβάνς από τη Μακάμπι για την υπόθεση Σερμαντίνι μιας και ο Αμερικανός ήταν σταντμπάι από την ομάδα του λαού  και ξαφνικά υπέγραψε στην Ιταλία χωρίς κανείς να το πάρει πρέφα. Η Καντού δεν είχε τέτοιον undersized σέντερ πέρυσι, καθώς ο πρώην άσσος του
Φλόριντα της δίνει δύναμη, έκρηξη και μεγάλη ώθηση στο επιθετικό ριμπάουντ. Τελειώνει πολύ δυνατά τις φάσεις κοντά στο ζωγραφιστό και έχει εξαιρετικό τάιμινγκ στο μπλοκ, προστατεύοντας τη ρακέτα με τον καλύτερο τρόπο. Έκανε πολύ καλό τουρνουά πρόσφατα ως νατουραλιζέ στην εθνική Ισραήλ, δείχνοντας ότι μπορεί να εξελιχθεί πολύ γρήγορα αρκεί να δουλέψει τα τεχνικά χαρακτηριστικά του και τις επιδόσεις του από τη γραμμή των προσωπικών.

  Τα κλειδιά της ομάδας έχουν δοθεί εξ’αρχής στον Τζέρυ Σμιθ, τον 25χρονο πρώην γκαρντ  του Λούησβιλ, ο οποίος την έβγαλε πέρυσι στη D-League με ένα μικρό διάλειμμα 5 αγώνων στους Νετς. Ο Σμιθ είναι leader. Tο βγάζει από τη συμπεριφορά του στο παρκέ. Πολύ δυνατό κορμί, έξυπνος, καλός σουτέρ τριών πόντων (αν και ακόμη εμφανίζεται ελαφρώς streaky), εξαιρετικός στην πίεση της μπάλας και το ριμπάουντ. Με έχει εντυπωσιάσει η επιμονή του ώστε να βγάλει
η ομάδα την καλύτερη δυνατή επίθεση. Την ψάχνει πολύ, προσπαθώντας να περάσει μπάλες σε καίρια σημεία στο ζωγραφιστό ή να βρεί/δημιουργήσει  το «καλό σουτ» για τους συμπαίκτες του. Έχει πράγματα να δουλέψει στο παιχνίδι του, αλλά η Καντού είναι η ευκαιρία του να εκτοξεύσει το στάτους του.  Οι Λομβαρδοί επίσης έφεραν πίσω από τον δανεισμό του στην Κρεμόνα τον Εμπομά Ταμπού (27, 1.84μ.)για καλύψουν το μπακ απ στο «1».  Ο Βέλγος είχε παίξει και πρίν 2 χρόνια στο σύλλογο. Είναι ταχύς και το κύριο όπλο του είναι η αποτελεσματικότητα του στο τρίποντο (σκοράρει ακόμα και όταν δεν έχει καλά στημένα τα πόδια του..) όπου σουτάρει με πάνω από 40% στη καριέρα του. Σπουδαία προσθήκη στο αμυντικό κομμάτι ειδικά αποτελεί ο Μαρκό Κουζίν (27, 2.10μ.) από το Πέζαρο. Ο διεθνής σέντερ έχει πάρει θέση στάρτερ από τον Τρινκιέρι. Καλός ριμπάουντερ, αρκετά γρήγορος για τη σωματοδομή του, αποτελεί φόβητρο κάτω από το καλάθι. Γενικότερα αν και θέλει βελτίωση στην προσωπική άμυνα μπορεί να σου βγάλει plays που δίνουν ενέργεια στην ομάδα, χαρακτηριστικό πολύ χρήσιμο για τέτοιο παίκτη.

 Σαφώς η κίνηση που προκάλεσε αίσθηση ήταν η υπογραφή του Πιέτρο Αραντόρι, τον οποίον η Μοντεπάσκι  δε θέλησε να ανανεώσει (δε το κατάλαβα ποτέ αυτό..). Ο Ιταλός διεθνής γκαρντ είναι έτοιμος για σπουδαία σεζόν σε βασικό ρόλο πλέον. Κίλερ από την περιφέρεια, με μία  αίσθηση του καλαθιού που δεν βρίσκεις εύκολα (γνωστός για τα «αναίσθητα» και δύσκολα  σουτ που μπορεί να πετύχει), συγκροτεί μαζί με τον Σμίθ ένα από τα καλύτερα δίδυμα ριμπάουντινγκ-γκαρντ στην Ευρωλίγκα (έχει έμφυτο προσόν στη συλλογή ριμπάουντ) και παράλληλα φέρνει στην περιφέρεια της Καντού προσωπικότητα και  winner instinct. Τα αργά του πόδια τον έφαγαν στην Τοσκάνη αλλά στη Λομβαρδία είναι ότι πρέπει για την επίθεση του Τρινκιέρι..

Ο Τρινκιέρι (γεννημένος στο Μιλάνο από Κροάτισσα μητέρα και Αμερικανό πατέρα) έχει αλλάξει κάποια πράγματα στη φετινή Καντού. Η ομάδα πλέον είναι πιο νέα  και πιο αθλητική. Οι άμυνες της έχουν απλωθεί στα 3 και 4/4 του γηπέδου. Πιέζει πολύ από την επαναφορά με τα δύο πόιντ γκαρντ που είναι εξαιρετικά σε αυτό. Χρησιμοποιεί του ψηλούς του κατά κύριο λόγο σε ζευγάρια. Ο Κουζίν έχει δίπλα του τον Λιούνεν (αυτό συνήθως είναι το δίδυμο που ξεκινά) και από πίσω βγαίνουν ο Τάιους με τον Μπρούκς. Η Καντού έχει δυναμώσει πολύ στο επιθετικό ριμπάουντ αλλά σε επίπεδο Ευρωλίγκας θεωρώ ότι θα χρειαστεί ακόμα δουλειά όσον αφορά το αμυντικό καθώς λείπουν τα μεγάλα ύψη/βαριά κορμιά που πέρυσι έδιναν σημαντικές λύσεις εδώ. Ό Τρινκιέρι παίζει με αλλαγές στις περισσότερες των περιπτώσεων εκμεταλλευόμενος τα γρήγορα πόδια της φρόντκορτ του και τον δυναμισμό των γκαρντ του.  

 Είναι φανερό το πόσο πάντως έχει εμφυσήσει στο DNA των παικτών την αμυντική ευθύνη ώστε όλοι (μα όλοι) βάζουν το σώμα τους μπροστά (και άφοβα) για να προστατέψουν το καλάθι της Καντού και να κερδίσουν μια μπάλα (χαρακτηριστικό παράδειγμα ο "Danilovic shooting style" Μαρκοϊσβίλι που έχει κάνει μεγάλη πρόοδο αμυντικά την τελευταία διετία). Η ομάδα έχει σχεδιαστεί φέτος  ώστε να μπορεί να ακολουθήσει και πάνω από τους 75 πόντους (επίπεδο όπου πέρυσι την καταδίκαζε σε ήττα). Ξεκινάει τους δύο swingmen (Αραντόρι στο «2» και Μαρκοϊσβίλι στο «3») δίπλα στον Σμίθ ο οποίος έχει αναλάβει αποκλειστικά τη δημιουργία (και ο Λιούνεν φτιάχνει φάσεις πασάροντας είτε από το high post είτε από το low post)μιας και οι δύο «πλάγιοι» εκτελεστές δεν είναι ιδιαίτερα καλοί με τη μπάλα κάτω. Από τον πάγκο βγαίνει ο Ταμπού με τη σημαία Μαζαρίνο, με τους Λομβαρδούς να παίζουν και φέτος πολύ με δύο γκαρντ, παρότι ξεκινούν με διαφορετικό σχήμα.

  Η Καντού φέτος έχει αλλάξει προσανατολισμό στην επίθεση επιδιώκοντας λιγότερα τρίποντα και πιο πολύ μέσα έξω παιχνίδι. Στηρίζεται και πάλι στην υπομονή και την εξαιρετική κυκλοφορία της μπάλας, η οποία όμως φέτος έχει γαρνιριστεί με πιο πολλά drives και inside πάσες. Ο Τρινκιέρι παίζει αρκετά το σκριν στη μπάλα (και από το κέντρο και σε side pick’n roll) είτε για να χτυπήσει σε πρώτο χρόνο (κυρίως με Τάιους) είτε για να δημιουργήσει το ρήγμα/ανισσοροπία στην αντίπαλη άμυνα και να βγάλει το καλό σουτ με την γρήγορη έξτρα πάσα. Χρησιμοποιεί επίσης αρκετά το οριζόντιο σκρίν  στον Λίνεν για σουτ αλλά και μετά την πρώτη πάσα με cross screen στον Σμιθ, τοποθετώντας το «2» (Αραντόρι ή Μαζαρίνο) στην γωνία της δυνατής πλευράς και τον Λιούνεν στο L σε μια μορφή υπερφόρτωσης. Γενικά η Καντού έχει υπομονή στο κομμάτι επίθεση και δεν πανικοβάλλεται, στοιχείο απαραίτητο  στο μισό γήπεδο όπου επιλέγει να επιτίθεται ο Τρινκιέρι.

 Η σεζόν ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο για την Καντού με την κατάκτηση του Σούπερ-κόπα απέναντι στη Σιένα (σε ένα ματς που η επιμονή τους ανταμείφθηκε και ξεχώρισαν στο τέλος) και φυσικά την είσοδο στους ομίλους της Ευρωλίγκας. Μη ξεχνάμε ότι οι Λομβαρδοί βρίσκονται στον όμιλο του Παναθηναϊκού και θέλουν πολύ προσοχή. Ειδικά στην καυτή τους έδρας με την υποστήριξη των γνωστών τιφόζι “Eagles”.. Ο Τρινκιέρι έχει φτιάξει μια σκληρά εργαζόμενη ομάδα , άκρως υπολογίσιμη και ανταγωνιστική σε όλα τα επίπεδα. Είναι φανερό πλέον ότι η Καντού θα ζητήσει κάτι παραπάνω φέτος, ειδικά στην Ιταλία όπου κρυφοκοιτά τον τίτλο.. Δεν είναι και τόσο καλύτερη οι υπόλοιποι. Άλλωστε « Milano is fashion, Cantu is devotion..» όπως είχαν αναρτήσει πέρυσι οι οπαδοί της σε πανό στο Παλαντέζιο..

ΠΗΓΗ: http://hoopfellas.blogspot.gr/2012/10/blog-post.html#more